راستش خب...

چقدر پیش خودم تابلوام که دلم برات تنگی می شه تا برگردی...

اگه برگردی...

همین چند دقیقه ی دیگه رسما ازت خداحافظی کردم...

قطعا بازم تا برسی و بعدش باهات حرف می زنم...

اما دلمه دیگه...

تنگ می شه برات...

و این همون چیزیه که باید اول با خودم حرف بزنم، بعد با تو و ...، که نباید این طوری باشه، که نباید این محبته این شکلی باشه، اما همین که این محبته خوب شکل گرفت رو دوست دارم، همین که این محبته سمت و سوی خوبی داره خوبه، اما همینشم نباید باشه، باید؟ آبجی گفتنات خوبه، انگار از همون اولین سلامی که دادی، تا همین آخرین آبجی ای که گفتی خوب و درست و نه اینکه آگاهانه، اما خوب خمیر دوستی رو ورز دادی... که حالا هر دو عین خواهر برادر باشیم... 

یه وقتا شکل محبت ها فرق می کنه، مثلا داداشم می شینه کنارم، کلی شوخی و مسخره بازی در میاره، یه هفته نباشه، جاش خالیه خب... دلم برا چشماش تنگه خب...

حالا تو نباشی... بعد یه گندی یه جا زده باشی، بعد عصبانی باشم، بعد تصمیم کبری بگیرم که فلان و بهمان، بعد همین فرداش که نه! همون چند دقه بعدش: سالم خوبی؟

اصلا فکر می کنم این داداشم منو همچین کرد! از بس قهر کردیم، اومد فوت کرد تو صورتم... من خندیدم...

من و چه به قهر آخه؟

اونم برای این چیزای بی خودی... 

به قول مادر بزرگ یکی... مهره ی مار داری... 

و من از این محبته که کار شیطون باشه می ترسم... تو خوبی... من هم شاید خوب، شاید بد...

اصلا بیا با هم روراست باشیم، همون قدری که محبت تو توی دل منه، محبت من توی دل تو هست؟ همون قدر که من دوستت دارم، تو ام داری؟ اصلا برام مهم نیست که این محبت دو طرفه باشه ها، نه، مثل همیشه فقط من مهمم... من و حس خوبی که دارم... حس دوست داشتن آدم ها، حس داشتن آدم ها، حس داشتن تو وقتی یک نفر پایه ی این رابطه رو داره، سفت داره، یه نفر که با تو یه طرف این رابطه رو نگه داشته که من بشینم اینجا لبخند بزنم از بودنتون...

آره دوست داشتن خیلی خوب تره، خیلی قشنگ تره، وقتی هر روز به تعداد دوست داشتنی های دنیام اضافه می شه حس خوبیه... یعنی من هنوز زنده ام.. حسم نمرده، حالا هر چی ام خودمو گول بزنم فایده نداره، تو هستی با تمام قوا...

کاش زودتر بری و برگردی ... سلامتِ سلامت، یا شهیدِ شهید...